Selamat datang

Naar het land van herkomst. Zij roken, keken, proefden en wisten:  ik voel me thuis.

Dat gevoel had ik niet. Eindelijk was ik er dan: in Indonesië. Ok, ik ben er dan zelf niet geboren, maar velen voorspelden me: je gaat het fantastisch vinden, je roots opzoeken. Maar ik twijfelde. Mijn familie wilde zelf niet meer terug en snapte ook niet goed waarom ik wilde gaan. Klinkt misschien gek, maar een Indische begrijpt me misschien wel: een belangrijk deel waar je naar zoekt is er namelijk niet meer: Nederlands-Indië. Hoe ga ik me voelen in Indonesië, het land waar nu alles anders is? Een simpel teken dat de Hollanders er vroeger de dienst uit maakten zocht ik niet, ik zocht meer…een gevoel. Zou dat er wel zijn?

De eerste paar dagen voelde ik me vreemd. Bekeken en gehandicapt vanwege de taalbarrière. Terwijl iedereen voortdurend enthousiast naar Brad Pitt naast me zwaaide voelde ik argwaan in hun blik. Is zij ook van hier? Maar waarom kleedt ze zich zo bloot? Kan ze toch de taal niet spreken? Onzeker door mijn te blote kleding en mijn stressvlekken van de vliegreis/autorit/treinreis glimlachte ik dan flauwtjes en wendde ik mijn blik af. Toch nog even wennen?

Maar het was geen kwestie van wennen. Eenmaal in Yogjakarta leerde ik over de Javanen en hun gebruiken. Over de kleding, affectie tonen in het openbaar en het afval op straat en in de natuur. Ik besloot mijn houding te veranderen en dat kon alleen als ik me zeker voelde. Gelukkig gingen de vlekken een beetje weg en had ik nog wat kleding mee die mijn lichaam meer bedekte. Nu konden eventuele staarpartijen  in ieder geval niet aan mij of mijn onfatsoenlijke voorkomen liggen! Ik besloot net als Brad Pitt naar iedereen te lachen en te zwaaien.

What a turning point. Vanaf dat moment alleen maar vriendelijke en lieve mensen gezien.
Iedereen gedag zeggen en zwaaien. Thuis uitgenodigd worden door leuke mensen die je leert kennen, mee mogen eten op een verjaardag waar we per ongeluk langs liepen en zomaar ritjes krijgen als je het huis van je oudtante maar niet kunt vinden; dat maak je hier toch niet mee?

Zo mooi

Voelde ik me nu thuis? Nee. Wel heel erg welkom. En de herkenning was er zeker, bijvoorbeeld toen we door het absurd mooie landschap reden op weg naar Bandung  of de Borobudur en ik het gevoel had in een schilderijtje te zitten dat bij mijn oma en opa aan de muur hangt. De mannen die in een hoek van een café allemaal met hun been aan het trillen zijn net als mijn vader en ik (en nee we zijn niet zenuwachtig!). En de geluidjes die de chauffeur maakt terwijl hij iets probeert uit te leggen.

Tante Trees

Zo welkom voelde ik me ook bij tante Trees, de zus van mijn opa. Geholpen door  de buurtbewoners vonden we haar huis en stonden we onaangekondigd ineens in haar huis. Hoewel ze me nog niet kende kreeg ik een stevige knuffel en kletsten we honderduit. Toen het afscheid kwam, was dit ook veel te vroeg.

Gek hoe emotioneel je kunt zijn als je iemand gedag moet zeggen die je net een paar uur kent. Of dat je een brok in je keel kunt voelen als je het huis ziet waar je vader vroeger woonde. Dat je zo blij als een kind in een becak (fietstaxi) zit omdat je moeder vroeger zo naar school werd gebracht.

Ik ben toch wel een beetje verliefd. Op de natuur, het eten (ayam everywhere!), en vooral de mensen. Ook realiseerde ik me ook dat alles te maken heeft met perceptie en houding: hoe je ontvangen wordt hangt ook van je eigen houding af. En Indisch zijn… is soms een gevoel dat je niet goed uit kunt leggen. Maar dat hoeft ook niet persé.

Anyway,  Indonesië heeft voor mij nog veel meer om te ontdekken. Nu nog even een cursus Bahasa  ;).

Picture time!

Kindjes in Yogja

Papa’s huis

ons ‘kusje’ in het openbaar

Our ‘house’ in Bira

Pretty Bira

Senang in het vliegtuig, op naar Indo?

Senang – prettig, behaaglijk, op zijn/haar gemak, comfortabel

Senang. Ik voel me senang op de bank. Ik voel me zelfs senang al zwetend in de sportschool. Of zelfs al Prezi-prutsend op mijn werk. Ik voel mij senang in mijn bekende omgevinkje, hier in Nederland. Ik voel mij niet senang in het vliegtuig, en ik voel mij zeker niet senang in een land waar ik hoogstwaarschijnlijk reizigersdiarree krijg of last van mijn motion sickness vanwege de hobbels en bobbels in de weg.

En toch wil ik gaan, naar Indonesië. Dus ga ik. Begin maart stap ik in het vliegtuig richting mijn roots. Ineens heb ik de urgente drang mijn roots te kennen. Ik heb al drie keer Asta’s Ogen (aanrader mensen!) gelezen, maak aantekeningen, heb gezocht naar cursussen Bahasa Indonesia (beetje laat, zo drie weken tevoren natuurlijk), vraag mijn tantes het hemd van het lijf, heb me zomaar geabonneerd op het Indische blad Moesson en daar meteen gezeurd om het welkomstgeschenk van de vorige maand (documentaire Buitenkampers, wie heeft hem al gezien?) en bij de dokter een recept gekregen voor pleisters tegen die verdomde motion sickness en extra pammetjes. De buiktyfusprik is ook al gegeven, wat vergeet ik nog in mijn voorbereiding?

Lezen. Echt waar.

Voor mijn gevoel een hoop. Misschien omdat vriendjelief alles voor me regelt. Dat is erg fijn, ik hoef dan verder niet aan praktische dingen te denken, ik bereid me mentaal voor. Of gevoelsmatig. Op de een of andere manier word ik namelijk best emotioneel als ik denk aan het verleden van mijn oma, of zelfs van Asta, een vrouw die ik eigenlijk niet eens ken. Als ik gewoon lees over Nederlands-Indië. Alsof ik zelf iets ben kwijt geraakt,  alsof ik zelf ergens verdrietig om ben. Om iets wat ik zelf nooit gekend heb. Of omdat het verhaal van Nederlands-Indië gewoon een treurige is. Omdat het is ontstaan ten nadele van de inheemse bevolking, omdat het huidskleur een waarde gaf.  En dat het tij daarna ineens keerde en ‘Indisch zijn’ betekende dat je wellicht gespietst kon worden. Dat je je daarom met kolen moest insmeren net als mijn achtjarige oma en te voet moest vluchten. Om na jaren uiteindelijk in Nederland te komen en te moeten wennen aan kou, brood, 1 koekje bij de thee, bruin zijn, op verjaardagen in een kring te zitten en het gevoel hebben nergens thuis te zijn. Over wie gaat dit nu precies? Over mij? Mijn oma? Asta? Ik weet het niet. Maar ik voel me steeds meer senang. Senang in het Indisch zijn.

Bang voor de mosselman

***zondagavond***

Ik ben bang. Bang voor de mosselman. Die vannacht al mijn opgegeten mosselen, bier, thee en banketstaaf uit mijn maag wil gooien.  Terwijl ik vanochtend nog wenste dat het weekend nog lang niet voorbij zou zijn kan ik nu niet wachten tot het morgen, maandagochtend is zonder dat ik vannacht mijn maaginhoud heb hoeven aanschouwen.

Ik heb een extreme angst voor misselijkheid en overgeven. Hoewel ik as we speak geen therapie volg probeer ik er mee te leven en het tegelijkertijd het ook te overwinnen.  Door vriendjelief te volgen het vliegtuig in en door zelf af en toe een stapje verder te gaan. Zoals vanochtend toen hij voorstelde om mosselen te gaan eten. Niet overtuigd mummelde ik dat ik het wel wilde proberen. Lekker vind ik ze niet echt. Ik wilde ze voornamelijk eten als test. Je kunt er namelijk ziek van worden. Het hoeft inderdaad niet, de meerderheid van de eters overkomt niets maar tja… de kans bestaat wél. Genoeg reden voor mij om het nooit te willen eten. Sterker nog mijn fobie is zeven jaar geleden begonnen na het eten van een verkeerde schelp. Een uitdaging dus. Het risico nemen om heel, heel misschien ziek te worden.

the presumed bad guys

 

 

Nou ik ben hem aangegaan en nu lig ik piekerend wakker en de spanning giert door mijn lijf. Het hoofd van een emetofoob is maar vreemd. De mijne dan. Enerzijds wil ik vlug in slaap vallen en morgen wakker worden. Ik ben heel moe ook van de spanning dus dat zou wel lukken.  Maar ik vind het ook doodeng vannacht in mijn slaap verrast te worden. Dus wil ik anderzijds wakker en alert blijven op een opkomende misselijkheid en de andere bijbehorende narigheid. Niet reëel, stom en niet het NU omarmend. Niet mindfull in the moment. Well fearfull of the future. Maar goed, als ik mijn test goed wil afmaken moet ik dus nu gaan slapen. Dat doe ik dus maar. Welterusten. Bang, bang, bang.

Ah, dit geldt dus ook voor mijn maaginhoud.

***maandagavond***

Niks aan de hand. Niet overgegeven maar wel half geslapen, elk uur me afvragend of het al ochtend zou zijn. Is de test geslaagd? Nee niet echt, want ik ben inderdaad wel de uitdaging aangegaan, maar heb vervolgens niet het probleem los gelaten maar panisch de controle geprobeerd te houden, de hele nacht lang. Ik ben niet bang voor de mosselman. Ik ben gewoon fakking bang de controle te verliezen.

 

 

Mindful sweatiness or sweaty mindfulness?

“Ik keek om me heen en ik vond het zó bijzonder!”

Ik moet mijn vriend gelijk geven, het is een aparte ervaring om met een clubje mensen tegelijkertijd naar de binnenkant van je ogen te staren. En dan proberen om nergens aan te denken. Telkens opnieuw (want dat mislukt natuurlijk continu).

Together in silence
Wie mij goed kent weet dat ik sinds een jaar met Boeddhisme en Mindfulness bezig ben. En dus ook met meditatie. In kleermakerszit stil zijn, doe ik niet dagelijks, zelfs niet wekelijks. Soms doe ik het met een groepje, soms met mijn vriend. Alleen? Nooit. Misschien gek, maar zo is het nu eenmaal. Wellicht gaat het nog veranderen. Maar goed, dan zit je dus met zo’n groepje in een kring stil te zijn met je ogen dicht. Als ik er over denk, lijkt het best maf, als ik het doe,  lijkt de normaalste zaak in de wereld. En toch ook heel bijzonder.

Together in silence…and nudity
Net zo normaal en bijzonder als gisteren in de sauna. Met vriendinlief en minstens 50 anderen zaten we hutje mutje in een houten hut terwijl een beresterke 50plusser ons toe wapperde met een doek. Poedeltje naakt zaten we stilletjes en saamhorig in 80 graden Celsius te kijken hoe tijdens het opgietritueel de Löyly-meester onze neuzen volpropte met fruitige geuren en ons zweet liet gutsen. In de pauze kregen we stukjes fruit van hem toegestopt.

Grapefruit in je niksie
Als ik niet bezig was de hitte te trotseren zou ik de hele tijd aan het gniffelen zijn geweest. Het is toch een beetje maf dat we in het dagelijkse leven best krampachtig doen over een beetje bloot terwijl we “hier in ons blote hol gewoon grapefruit naast de snelweg aan het eten zijn” aldus mijn metgezel (de Thermen Schiedam bevindt zich naast de snelweg). En dan gewoon ‘even’ in je niksie een praatje maken met een oudere man of ik Indisch ben of niet. Hij vroeg het zich al de hele tijd af.  Ja, natuurlijk checkt iedereen elkaar. Hij mij dus ook blijkbaar. “Gek he, dat zo’n kletspraatje dan zo makkelijk gaat” zegt vriendinlief. Ze heeft gelijk, het gaat hier zo gemakkelijk. Iedereen is mellow, aardig en ook best in voor een praatje (buiten de sauna). En alles gaat rustig, op het gemak. We lopen niet, we slenteren alleen. We gaan badje in, badje uit. Hitte in, hitte uit. We eten wat, kletsen wat, liggen wat, soezen wat, of zeggen niets. Als ik goed om me heen kijk, wordt er vooral ook veel niets gezegd. Er wordt gegeten met aandacht en mensen rusten uit, vol aandacht. Uiteraard kletsen vriendinlief en ik wel onze 10 uur saampjes vol, maar met de benodigde tussenpozen en op gedempte toon ;), net als vele andere vrouwen.

Mindful wellnessen
Lekker zeg. Deze dag is bedoeld als Wellness dagje, lekker om te ontspannen. En tegelijkertijd voelt hij ook heel mindful aan. Want mindfulness is niet iets zweverigs, het is gewoon je volle aandacht aan iets geven. Zonder afleidingen. De organisatie helpt je een handje want je mag je telefoon niet mee naar binnen. Helaas dus geen zweetselfie.  Éen ding tegelijk. Bijvoorbeeld sauna-meditatie: 92 graden voelen op je huid en proberen er niet vandoor te gaan. En daarna een emmer koud water over je heen. Oef.

PS. In de tuin van Thermen Schiedam hupsen konijntjes rond!!

De kachel in de KeloSauna: een vermogen van ruim 80 kilowatt en gevuld met 2000 kilo stenen!

Khap Khun Kha Bangkok!

Indisch meisje goes Asia – part 2

Ok, inmiddels zijn we alweer 1,5 maand verder, maar onder het mom van ‘beter laat dan nooit’, vertel ik hier alsnog over mijn eerste keer Azië.

In vliegende vaart scheuren we over de straten. Wat een kleur, wat een geluiden, wat een gezichten… een veelheid aan gezichten. Als we stilstaan op een kruispunt lijkt het alsof ik me midden in een bende bevind. Een bende van ronkende en brullende motoren die behoren tot scooters en taxi’s in alle kleuren van de regenboog. Voor ik het weet racet iedereen er weer vandoor… kris kras over de straten. Kunnen we langs de drukte? Geen idee, maar deze Tuktuk chauffeur is behendig en vertrouwt op zijn goede rem. Dus doe ik dat ook maar. Yes, ik ben in Bangkok. Finally!

Blij dat ik nog geen oxazepammetje tot me heb hoeven nemen duiken op nieuwsjaarnacht eindelijk om een uur of 4 ons Guest House-nestje in. Jeej, languit liggen! Wat een luxe. Daar genoten we zo van dat we om 2 uur ‘s middags pas weer ontwaken. Oeps. De eerste echte vakantiedag is al weer voorbij en we hebben nog niks gedaan :-S. Maar goed, geen tijd voor spijt, laten we maar gewoon beginnen aan het genieten van Bangkok. En zodoende.

Wat is het eten lekker en zijn de Boeddha’s zo mooi, de massages zo ontspannend en…de stad zo….druk. HEERLIJK.

Ik voel me thuis. Hoewel ik de taal niet spreek en niet vaak op vakantie ben geweest, voelt alles best vertrouwd aan. Zou het dan toch ook de Aziatische cultuur zijn?

De Thai kijken in ieder geval elke keer met nieuwsgierigheid naar me. Als ik vertel dat ik uit Nederland kom wordt hun blik elke keer meer verward. ‘But my parents come from Indonesia..’ (simple versie, geen zin om Nederlands-Indië uit te leggen). ‘Aaaah…’ knikken ze dan begrijpend. Toch leuk dat ze het opmerken. Maar dat we bekend zijn met bijvoorbeeld de Aziatische keuken doet ze niks. Na herhaaldelijk pittig eten bestellen voor de boyfriend en een instemmende maar verbaasde ‘’oeeeh you want SPICY?’’ van de ober moeten we helaas concluderen dat het niet lukt hier pittig te eten. Of we kiezen de verkeerde restaurants of de Thai nemen ons in bescherming tegen onszelf… En dat eerste kan het toch niet zijn…

Elke dag zoek ik ergens wel Pad thai for lunch (you gotta try ‘em everywhere!) en proberen we exploring af te wisselen met relaxation. Hoewel ik gek ben op het eten ben ik als de dood voor diarree, dus eten is eigenlijk net zo spannend als ontspannend haha! Maar… dankzij een strikt ‘no ice’ diet lukt het om normale broodjes te blijven bakken. Fijn, geen uren op het toilet, maar fijn gewoon dralen door de straten van het Venetië van het Oosten.

En als je dan toch een beetje de Hollander wilt uithangen, doe dan een fietstocht bij Co van Kessel. Dan hoef je niet alleen te dralen of te zeuren bij de Tuktuk chauffeurs maar trap je lekker op je eiguh motorloze tweewieler door de stad. Lekker toeristisch met een groep vol nieuwsgierige aagjes, maar… je ziet wel een andere Bangkok. Bangkok ‘behind te scenes’… het verval, de echtheid van de straat, de armoe in materiële zin… maar ook de vrolijkheid van de Thai. Hoewel ik ze bijna over de tenen rijd (de straatjes zijn echt smal en je rijdt gewoon door achterafsteegjes) blijven de inwoners van Bangkok lachen, zwaaien en high fives geven. Die had ik toch niet willen missen <3.

Net zo min als de Tuktuk ritjes. Hoewel we af en toe ons hart hielden, werd ik hier zó blij van. Na het gruwelijke afdingen (wat ik echt met 1000% tegenzin doe) stapte ik elke keer weer met plezier in het karretje. In volle vaart over de straten, kijkend naar alle mensen, die zo  ontzetten gewoon hun gang gaan, hun leven leiden, al lezend in amazonezit achterop de scooter, of drankjes lurkend uit een plastic zakje met rietje, terwijl je met één hand je tweewieler bestuurt. Yeah man, I love Bangkok!

Next time..240 km up north…. naar het klooster!
Check hier nog mijn FB foto albumpje van Thailand.

Hello shiny Dubai

Indisch meisje goes Asia – part 1

2 films, 1 reispil en 6 uur later zijn we halverwege: Dubai.

Het is twaalf uur ‘s nachts, tijd om een plekje te zoeken om de nacht door te brengen: een stel lege stoelen of, een mooi leeg stukje vloer.
Ja, het had ook een hotelkamer kunnen zijn maar krent (of efficiënt?) als ik ben (en mijn vriend ook) vond ik de eerste twee opties prima genoeg. Nu bleek dat airport Dubai ook ligstoelen te hebben. Perfect. Dacht ik. Na 6 uur op de stoel gehangen te hebben was het nogal een klus om overeind te komen. Gelukkig schalde om kwart voor zes het gebed door alle speakers van het vliegveld en hoefde ik mijn wekker niet te zetten. Tijd voor Dubai!

Ongedoucht, maar niet onfris gingen we op zoek naar een rondritje. Niet moeilijk, na 5 minuten stond Hakim al te springen voor ons neus. Voor tig dollar wilde hij ons maar al te graag rondtuffen door Dubai en ons alle hotspots laten zien. Inclusief fotomoment! Denkende aan de uren die we nog te spenderen hadden én zacht carseats besloten we: doen!

En daar gingen we, airport uit, stad in. Hallo shiny, shimmery, glamourous Dubai.

Binnen drie uur racen we onder andere naar de Burj Khalifa, de Burj Al Arab, Jumeira Beach en de Dubai Mall waar ik met open mond naar een haai en twee chillende mannen in een aquarium sta te kijken (goed, misschien deden ze nog iets nuttigs zoals het voeren van andere visjes, maar ik kon het er niet aan af zien) en loop ik om de hoek in datzelfde mall tegen een ijshonkeyveld aan.  Oh en onderweg passeren we  een goudglimmende auto (of andersom?). Ok, het was geen echt goud maar pijn aan mijn ogen deed het wel.

Hakim is een dikke plus waard. Hij haast ons naar zo veel mogelijk bezienswaardigheden in zo min mogelijk tijd. “Go, we have ten minutes!” roept hij al rennend. We rennen er maar gauw achteraan. Waar mogelijk zet hij ons in een pose, grist de camera bijna uit ons handen en klikt er op los. Erg lief, maar omdat vriendje en ik niet zo erg van de gebruikelijke vakantieposes zijn hebben we de meesten maar gedelete (sorry Hakim!) :-0

Het is me duidelijk, Dubai glimt, Dubai pracht en praalt, heeft de hoogste, duurste grootste, van wat dan ook. Alles kan hier, als het er niet is, dan maak je het gewoon. Natuurlijk ben ik ervan onder de indruk maar ergens is het gewoon precies wat ik verwacht had.

Maar waar is de armoede? Die krijgen we niet te zien. Hoewel ik heel nieuwsgierig ben naar de rest van de stad en de plek waar bijvoorbeeld ook onze trotse taxi chauffeur woont, blijft dat allemaal ongezien. Dubai blijkt een stad van superlatieven, maar ook in negatieve zin? Geen idee.

Moe van de nacht, de rondrit, de vele ‘go stand there and give me your camera!’ en de opkomende warmte togen we toch wel blij naar het vliegveld voor onze vlucht naar Bangkok. Wow. De vakantie is echt al begonnen en ik ben er nog niet eens! Maar nu eerst nog een reispil 😉 .

Entering the city!

Kijk ze chillen daar

Burj Khalifa, Dave & ik

Standaard vakantiepose!

Ehh..orders van Hakim

Hey…daar heb je Hakim!

Meer foto’s? Check m’n albumpje Thailand ❤ op Facebook.
En binnenkort…Bangkok!

Geboekt. Help.

Tja, we keken naar een reisje naar Thailand in het voorjaar. En nu gaan we. Niet in het voorjaar, maar over een week. Een wéék, ieeeeh! Praktisch als mijn vriend en ik zijn dachten we onze oud-en-nieuwplannen maar te verweven met de vakantieplannen in het voorjaar. Het resultaat:

• 30 december vliegen naar Thailand
• ‘Happy New Year!’ zeggen nét voor het landen in Bangkok
• een paar dagen banjeren door Bangkok
• vijf dagen mediteren in Plum Village (boeddhistisch klooster)
• vijf dagen puzzelen in een hangmat in een resort op Koh Chang
• (Mega)terugreis naar Nederland via Bangkok en Dubai

“Wiehooooeeew, fantastisch!” juicht optimistische Karin.
“Vreselijk…” piept de ik-heb-nog-n-btje-last-van-mijn-fobie-bangige Karin.

Tja, het rijtje is niet mis. Maar wat er wél mis is, zijn de vele kilometertjes die ik moet afleggen om van het een naar het ander te komen. Nu ben ik de hurdle van het vliegen al over, die ellendige bus en boot neem ik er maar voor lief bij. Niet over nadenken, doen!

pills, pills, pills!

Zucht. Zolang ik mijn lieve vooralsnog onbekende oxazepamvriendjes maar mee kan nemen. Het wordt nog spannend want dinsdag moet ik de verklaring daarvoor goedgekeurd en gestempeld van de dokter via Volksgezondheid en Buitenlandse Zaken in mijn zak hebben zitten. En dat allemaal vóór half elf ‘s ochtends. En oh ja, de Thaise Ambassade moet ook nog even meewerken. Afgelopen vrijdag had ik de handel eigenlijk bijna allemaal geregeld ware het niet dat er in Den Haag echt incapabele dokters en doktersassistenten werken. Verder beklag zal ik je besparen. Wél moet gezegd dat er bij Volksgezondheid een zekere Duncan werkt die gelukkig erg oplettend was en ontzettend met me meedenkt. I love you Duncan!

Maar goed, als ik mensen vertel wat mijn plannen zijn krijg ik vaak een ‘ooooh jaloers’ terug. Iedereen vindt het fantastisch dat ik ga. Nu ik nog. Want ik ben toch echt wel een beetje bang.

Wel meer in mijn hoofd, ik vóel de angst nog niet. Nog niet, want nu zit ik gewoon nog op de bank. Te typen. De angst komt straks pas echt, net voor ik een vliegtuig, bus of boot in moet. De vraag is, ga ik mezelf meteen druggen met een oxazepammetje plus reispil of ga ik het uitproberen zonder? Total wooziness or clear victory inclusief de kans op panic attacks en misselijkheid (niet persé in die volgorde)…. I really do not know. Iemand die er ervaring mee heeft? Please share with me! De twee Karins komen er maar niet uit. Pff… ik neem nog maar een koekje. Zennnnnn.

Cultural curiosity vs. enjoyable entertainment

Nee, deze post is gewoon in het Nederlands, maar deze titel vond ik leuk klinken :P.

Ik heb soms de behoefte om mezelf cultureel te onderwijzen. Ook al heb ik er eigenlijk niet écht zin in. Tegenover mijn angst onwetend te zijn in het land van kunst & cultuur neig ik dus soms iets te doen waar ik niet van geniet. Heb je dat ook wel eens?

“Ga je mee naar een dansvoorstelling?” “Ja!” Riep ik naar mijn vriendin,  niet beseffend wát voor dansvoorstelling precies. “Het is wel modern!” waarschuwt ze me, wetende dat dat niet mijn favo dansstijl is. Maar bij Here we live and now 2013 is het principe  ‘pay what you want’ en er komen maar liefst vier choreografen aan bod. Vier kansen op een mooie dans, ik mag zelf de waarde bepalen én ik ben een avondje uit. Genoeg reden om te gaan, besluit ik. Voor het gemak vergeet ik even dat ik nog nooit echt genoten heb van een moderne dansvoorstelling. Alsof ik het niet wil weten. Ik heb me vaak afgevraagd of ik misschien te simpel en niet artistiek genoeg ben om modern te snappen en te waarderen. Mijn ego denkt liever dat het een smaakkwestie is. Enfin, een paar dagen later gingen we.

Maar niet zonder slag of stoot. Na eerst een heel betaalbaar, maar een niet zo smakelijk hapje (neem niet de notenwafel!) bij Dudok te hebben gegeten was het bijna tijd om naar het Korzo Theater te gaan. “Geen zin” pruttel ik ineens tegen vriendin. “Ja hallo, we hóeven niet perse te gaan hoor, we kunnen ook naar de film” oppert ze. Huh? ‘Oh, dat brengt perspectieven’ denk ik. Snel scroll ik door mijn Pathé App naar een film die niet te bout is. Zij onderzoekt onderwijl het Filmhuisaanbod. Een kwartier later zitten we toch ietwat vertwijfeld in het theater.  Weinig leuke films of irritante tijden. Dus toch maar dans. Ach, we doen iets gezelligs samen: wij zijn blij. En onder de indruk, want de danser van de eerste choreo wappert indrukwekkend met een stuk afdekfolie aan een stok alsof zijn leven ervan af hangt. ‘Wow, dat belooft wat,’ denk ik.

Helaas slaat na 10 minuten de verheuging om tot verveling.  De (naar mijn idee) capabele danser danst niet, maar acteert. En niet op muziek, maar op vage geluiden. Is het soms ‘uit’ om niet op muziek te dansen? Ik meen mij bij veel moderne dansvoorstellingen de muziek te moeten missen. Ik ben verwoed aan het brainen met mezelf over dans om maar niet in slaap te vallen bij deze voorstelling. Moet ik als publiek meteen snappen waar dit over gaat?

Am i comfortable or disturbed? Misschien allebei een beetje 🙂

Na een tergende 40 minuten is het na een korte pauze (met een decafé latté en een witte-chocolade-en-frambozen-en-pistachenootjes-taart hiephoi!) tijd voor de tweede dans. Een heel  goede, zo blijkt, maar wederom niet op muziek en, ja helaas, weer nét iets te lang. In de tweede pauze vluchten vriendinnetje en ik richting uitgang, een aantal euro’s in de voorstellingshoed proppend (zoals dat bij dit pay-what-you-want-festijn gaat). Lachend nemen we buiten afscheid van elkaar, nemen ons voor een eventueel volgende voorstelling héél bewust uit te kiezen en keren beiden huiswaarts. Het was een leuke avond, maar vooral dankzij het gezelschap. Voorlopig niet meer naar moderne dans. Of ik nou kunstzinnig ben of niet, een cultuurliefhebber of niet, misschien houd ik er gewoon echt niet van. Komend weekend kies ik lekker voor iets simpels en commercieel; een Patheetje met een ander lief vriendinnetje. En als iemand een modern dansvoorstelling kent die écht de moeite waard is… let me know. Dan probeer ik het gewoon nóg een keertje ;).

Herkenning zit ‘m niet in het land…maar in de oudere man.

Ik houd van oude Indische mannetjes. Whut? Neeeee… niet als geliefde. Hoewel ik voor het eerst sinds jaren een oudere vriend heb is hij echt niet oud. En bovendien niet Indisch. Ik zal het uitleggen.  Naar aanleiding van mijn blogpost van 2 november ben ik gaan nadenken waarom ik vermoed geen herkenning te voelen als ik naar Indonesië zou gaan. Dat heeft misschien niets met het land of wat ik daar dan ook aantref te maken.  Maar vooral met de mensen die ik daar misschien níet zal treffen. Waarom niet? Omdat ze híer zijn. En in Suriname,  Amerika en waar de Indische Nederlanders toentertijd heen verkasten. Het is gek maar ik heb vaak een gevoel van herkenning als ik oudere Indische mensen zie. Vooral mannen. Ze doen me denken aan mijn vader die er niet meer is, of mijn opa of een van mijn ooms. Of gewoon aan iemand die ik graag in mijn leven zou hebben. Om me te vertellen over vroeger. Nu vraag ik mijn Indische lezers: heb jij ook wel eens dat gevoel?

Twee voorbeelden. Jaren geleden was ik in Oud-Alblas. Mijn vriendinnetje deed daar in de kerk haar belijdenis. De kerk was gevuld met wit, grijs, blond, peper-en-zoutkleurig en hier en daar wat bruin haar. Maar geen zwart haar als ebbenhout. Toen ik de kerk verliet stuitte ik toch onverwachts op een ander Indisch meisje. ‘Wat doe jij hier in deze contreien?!’ verraadden onze blikken en  we liepen vlug door. Verbaasde blikken waren dat, geen warme.

Hoe anders was dit deze zomer. Ik was op de verjaardag van tante Hannie (tante van mijn vriend) toen er een vriend van de familie de tuin in kwam lopen. Deze man, tussen de 60 en 70 jaar oud (sorry ben erg slecht in leeftijd schatten) zag mij en ik keek naar hem. ‘Hey, jij bent Indisch!’ leken onze ogen te zeggen en we glimlachten kort naar elkaar. Nieuwsgierig naar deze man en zijn verhalen, ging ik later bij hem staan om te kletsen.  Zo aardig en zo’n herkenbare Indische tongval! Ik vond het maar wat leuk om met hem te praten. Misschien omdat ik het praten met mijn vader mis. Niet alleen omdat hij er sinds 2006 niet meer is, ook omdat hij geen prater was. Maar goed, buiten het feit dat ik leuk kon kletsen met Glenn, want zo heet hij,  hadden we ook later op de avond contactmomentjes. Elkaar even aankijken ‘hey heb je dat ook gehoord?’ of ‘wat vind jij daar nou van?’ was wat onze blikken uitwisselden. Einde avond was ik fan van Glenn. En voegde ik hem toe op Facebook.

Mijn verzoek is tot op de dag van vandaag niet geaccepteerd. Jammer. Misschien heeft-ie geen idee en checkt hij zijn verzoeken nooit, herkent hij me niet op de foto of heeft hij geen zin in gezellig doen met zo’n tamelijk onbekende griet. Dus ach, het contact blijft bij die ene dag. En wie wat de toekomst nog brengt. Dag Glenn, it was nice meeting you.

PS 1: Dit is geheel MIJN interpretatie.  Glenn, mocht jij dit lezen en denken ‘hoe komt ze erbij?! I am not a freeeeeak (echt geen fb vriendjes worden?)
PS 2: wie (ook niet-Indische lezers) herkent dit soort ontmoetingen? Let me know & leave a comment 🙂

Paps, mijn liefste oude mannetje ❤

Op zoek naar roots of overwinning?

“Ik wil op vakantie!” Riep mijn vriend pas. Op retraite in Duitsland, surfen op Lanzarote (hij dan hè, ik bouw wel zandkastelen) of mediteren in Thailand. Opties te over, geld te weinig. But hey, what’s new?

Maar goed. Kerst komt er weer aan en Oud & Nieuw (over dat andere feestje hebben we het maar even niet ;)). En waar we al een tijdje mee te dealen hebben: de herfst en de aankomende winter. Gelegenheden en redenen om allerlei plannen te maken. Vooral voor mijn reislustige vriendje, die zoekt graag even de zon op wanneer zij zich hier niet laat zien. De meerderheid van de bevolking zal hem groot gelijk geven. Ik ook. Ware het niet dat ik errug slecht in reizen ben. En dat terwijl ik aan de andere kant juist op zoek ben naar mijn roots. En daarvoor moet ik toch juist op reis?

Indisch meisje vóór het vliegen

Ik ben Indisch, maar ben dus nog nooit in Indonesië geweest. Hoewel ik vermoed dat er geen speciale gevoelens zullen opborrelen zodra ik daar voet aan land zet, wil ik toch met eigen ogen zien waar mijn voorouders vandaan komen. Waarom ik denk niks te zullen voelen? Buiten het feit dat ik de taal niet spreek, lust ik het oh zo heerlijke voedsel pas sinds mijn 25^e levensjaar en mag ik het nu niet meer eten (whut?! Ja, dit wordt nog eens een andere blogpost). Maar vooral omdat ik Indisch ben, niet Indonesisch. Een wezenlijk verschil. Mijn gemengde verleden (net als dat van vele, wat zeg ik, nagenoeg ALLE Indische mensen) gaat heel ver terug. Nederlands-Indië heeft een eigen verhaal, een geschiedenis wat naar mijn idee nog niet genoeg is verteld. Ik weet er zelf niet eens het fijne van! Daar moet ik dus nog eens op terugkomen. Maar ik vermoed dat het Indonesië wat ik nu zal aantreffen niks lijkt op het Nederlands-Indië uit de verhalen van mijn opa en oma. Al representeren deze verhalen ook slechts een deel van wat Nederlands-Indië was.

Vanuit een rationele nieuwsgierigheid moet ik daar dus toch eens naar toe. Rationeel, want als je me nu zou vragen waar ik het liefst meteen heen zou gaan, zou ik roepen: ITALIË! Op de een of andere manier heb ik daar gevoelsmatig meteen een blij gevoel bij ook al is de helft misschien met behulp van de media verkregen (en mag ik daar dus óók bijna niks eten, grrr.)

Indisch meisje ná het vliegen (maar 2,5 uur)

Maar waarom ik reizen zo kl*****te vind? Dat komt door de (emeto)fobie die ik had. Jawel, ik zeg had en niet heb, want ik zit middenin mijn overwinning (het glas is halfvol! :D). Na 6 jaar absurde angst voor misselijk zijn en overgeven ben ik nu zover dat ik voorzichtig weer wat reisjes maak. Een enorme stap voor iemand die al reisziek wordt als ze in de tram een appje stuurt. Maar het overwinnen houdt in dat ik reisjes ‘moet’ maken. En as we speak zijn we dus aan het kijken voor een reisje naar Thailand in het voorjaar. Minder vlieguren dan Indonesië…pffieew. En toch al een stuk meer Aziatisch dan Italië. Misschien wel goed voor een petit peu herkenning. Of niet. Maar de échte overwinning komt zo wel steeds dichterbij. Als ik durf te boeken (help).